De verwondering van de fruitvlieg

De fruitvlieg op het raam bekijkt zijn wereld graag groots.

Dat kan ook niet anders als je kijkt vanuit zijn perspectief.
Mensen? Dat zijn voor hem logge bergen. Ze verplaatsen zich met oorverdovend lawaai. Gelukkig is de fruitvlieg een beetje doof.

Hij houdt van groots en strijkt graag neer op een behaarde arm. Wat een uitzicht!
Waar mensen zijn daar is ook eten en altijd iets om te ontdekken. Vandaag wordt hij aangetrokken door de geur van een vergeten appel die flink rot. Van geluk dansen zijn poten. En net buiten de keukendeur ligt een stuk uitgekauwde drop. Een onweerstaanbaar dessert. Al weet fruitvlieg dat het niet zonder gevaar is van dit kleverige goed te snoepen. Blijven plakken? Dat kan hem zijn poten kosten en zelfs betekenen dat hij het met zijn, toch al, korte leven bekoopt. Net als met de duim. Als die je ziet, word je zomaar platgedrukt.

‘Maar ach’, zegt, fruitvlieg tegen zichzelf, ‘op de dunne scheidslijn van gevaar voel ik me meer levend dan ooit. Ik geniet volop. En tijd? 1 of drie dagen is een heel leven, ik zit op het raam en ik zie wat een ander niet ziet. Hoe klein ik dan ook mag zijn. Ik ben trots om fruitvlieg te zijn. Met alles wat daarbij hoort. Ik kan tenminste zeggen in de ochtend: ” ik weet het niet, en als de schemering invalt weet ik meer dan ik ooit kon vermoeden”. Zeg nu zelf, dan wil jij toch ook een fruitvlieg zijn?