Een hazekerel die leeft in het veld zegt;
‘ik trek erop uit in de wereld’. Op reis spitste hij zijn ranke oren, in de hoop de juiste antwoorden op zijn vragen te horen. Hierdoor rent hij van hot naar her, dichtbij huis en heel ver. Dan breekt de tijd aan van grijze haren en kan hij ook minder goed staren. Hij passeert een plek, die haas herkent, als zijn eerste ‘vertrekstek’. Hij buldert het daarop uit van de lach en zegt ; ‘nu ben ik echt het haasje’ daarop dooft zijn kaarsje.
Geef een reactie