Rood

Een middag wachten op de longpoli

Rode draden die weven een menselijk web, gelaten zien we elkaar, lucht voor de een, minder voor de ander, die uit metalen flessen levensadem zuigt, als groep wachtend op wat komt, tussen kopieën die klikken, witte klompen en steriele handschoenen, een begrijpende blik verzachtend, wachtend tot de beurt, een glimlach na een uitslag, er tranen wellen in oude en jonge ogen, uitslagen schoonspoelen, koelwater machines lossen geen rode draden op, samen weven in de wachtkamer.